PROPERTIUS, I, XIX
Nōn ego nunc tristīs vereor, mea Cynthia, Mānēs,
nec moror extrēmō dēbita fāta rogō;
sed nē forte tuō careat mihi fūnus amōre,
hic timor est ipsīs dūrior exsequiīs.
hic timor est ipsīs dūrior exsequiīs.
nōn adeō leviter nostrīs puer haesit ocellīs, 5
ut meus oblītō pulvis amōre vacet.
[...]
Illic quidquid erō, semper tua dīcar imāgo: 11 trāicit et fātī lītora magnus amor.
[...]
quamvīs tē longae remorentur fāta senectae,
cāra tamen lacrimīs ossa futūra meīs.
quae tū vīva meā possis sentīre favillā!
quae tū vīva meā possis sentīre favillā!
tum mihi nōn ullō mors sit amāra locō. 20
quam vereor, nē tē contemptō, Cynthia, bustō
quam vereor, nē tē contemptō, Cynthia, bustō
abstrahat ā nostrō pulvere inīquus Amor,
cōgat et invītam lacrimās siccāre cadentīs!
flectitur assiduīs certa puella minī
quārē, dum licet, inter nōs laetēmur amāntēs: 25
nōn satis est ullō tempore longus amor.
flectitur assiduīs certa puella minī
quārē, dum licet, inter nōs laetēmur amāntēs: 25
nōn satis est ullō tempore longus amor.
Mihi, rāra puella, timōrem iam nōn faciunt taetrī maestīque Mānēs. Nec flammās rogī cūrō, quō impositus cremāndus sum: necessāriam vītae conclūsiōnem id existimō legemque ob nātūram fātālem. Sed nē fortasse in morte meā tuus absit amor, hunc metum ipsīs exequiīs dūriōrem habeō.
Ut Veneris puerō iūcundum est medullīs meīs habitāre(1), ita forma tua mihi penitus in ossibus haeret. Haeret equidem satis constānter ut pulvis corporis meī amōrem tālem manumittere possit suī oblītus(2).
Quidquid fuī inter vīvōs, tūmet ipsa causa fuistī(3). Itaque ergō inter umbrās mortuōrum nōn ego, sed imāgo illīus erō quae carminibus meīs ultrā Plūtōnia litora celebrāta in mē manēre potuit(4).
Sī autem mortem tuam differunt deī et retardant, mihi erunt plōrānda ossa tuī in locīs caecīs iam longē dēsīderāta. Utinam et tū meum ad rogum similī flētū lūgēre possis! Sīc enim hercle in omnī locō mihi dulce erit onus mortis sustinēre.
Sed quousque tamen, vīta, mortuum flēbis amicum? Exstinctō cinere, despiciēsne perfida pulverem meī? Illud certē horreor et refomīdō, nē alter portam tuam frequenter oppugnāns absentiā meā sit cārior et dēvictam in dēditiōnem tē accipiat, ēheū, lacrimīs tuīs potītus.
Quārē, dum licet, inter nōs laetēmur amāntēs: nōn satis est ullō tempore longus amor.
(1) Vidē II, 12, 17.
(2) Vidē II, 13b, 19-20: "QVI NVNC IACET HORRIDA PVLVIS, VNIVS HIC QVONDAM SERVVS AMORIS ERAT".
(3) Vidē I, XI, 26.
(4) Vidē II, 12, 13: "In mē tēla manent, manet et puerīlis imāgo" (sc. Cupīdī).
Comentarios
Publicar un comentario