AUDEAMUS, IGITUR!

Perquirere ad libitum

Semper maior

diciembre 16, 2023

Obtener enlace
Facebook
Twitter
Pinterest
Correo electrónico
Otras aplicaciones

https://www.br.de/themen/bayern/inhalt/geschichte/sinti-roma-bayern102.html

Obtener enlace
Facebook
Twitter
Pinterest
Correo electrónico
Otras aplicaciones

Comentarios

Publicar un comentario

Saepius lecta proximis diebus

Consilium pessimum ad Orpheum

In dēsīderiō tenēris lūminum quibus, dīcunt, parcēre dēbēs. Quidnī nōn aspiciēs, Orpheū? Sentīsne? Suffōcātus ad aerem ascendis summum lūcem anhēlāns, et tamen aurā pōne tē nōn fruerīs quae sequitur gelida. Melius tibi comes semel inhiāntī vīsa quam regressus puellae in terrās geminam necem ferendae. Num illam fēcistī inmortālem ? Et tūmet ipse, amens, propiō pede dupplex in inferōs iter non faciēs. Respice! Cor sponsae tibi in animō manēbit , vox in citharā, in carne tuā species et candor misellae . Spērā! Imāgo Augustī Rodin: https://www.metmuseum.org/art/collection/search/191330

Ut annare perannareque commode liceat!

Apud antiquōs Rōmānōs ā Martiō, Rōmulī genitōre, annus incipēbat. Īdibus Martiīs Rōmānī Annam Perennam celebrābant multōsque annōs ā deā precābantur . Sīc Macrobius in Sāturnālia I, XII, VI : Hūius (1) etiam prīmā diē ignem novum Vestae āris accendēbant, ut incipiente annō cūra dēnuō servandī novātī ignis inciperet: eōdem quoque ingrediente mense tam in rēgiā cūriīsque atque flāminum domibus laureae veterēs novīs laureīs mutābantur: eōdem quoque mense et pūblicē et prīvātim ad Annam Perennam sacrificātum itur, ut annāre perennāreque commodē liceat . (1) Martiī mensis. Itaque Ovidius in Fastīs III : Īdibus est Annae festum geniāle Perennae nōn procul ā rīpīs, advena Thybrī, tuīs. plebs venit ac viridēs passim disiecta per herbās 525 pōtat, et accumbit cum pare quisque suā. sub Iove pars dūrat, paucī tentōria pōnunt, sunt quibus ē rāmīs frondea facta casa est; pars, ubi prō rigidīs calamōs statuēre columnīs, dēsuper extentā

Foreign Affairs (Francisci Baconis "Nova Atlantis")

Liber Nova Atlantis Franciscī Bacōnis ēditus est Anglicē annō 1627 in annō post mortem auctōris. Latīnē ēditus est annō 1643. "Regnāvit in hāc insulā ante annōs mille nongentōs rex, cūius memōriam suprā aliōs omnēs maximē colimus et venerāmus. [...] Itaque cum sēcum reputaret quam sufficiens et, ut dīcam, substantiva terra haec ex sēse fuerit ad seipsam sustentandam absque opibus aut cōpiīs exterōrum [...] Quōcircā inter lēgēs aliās suās fundāmentālēs lēgēs plūrimīs sanxit dē introitū exterōrum interdīcendō. [...] Isthōc institūtō quia ā novitātibus et mixtūrīs mōrum metuēbat. [...] Nāvigātiōnēs autem nostrās ad partēs exterās vīsum est lēgislātōrī nostrō penitus coercēre. [...] Interdictio autem haec nostra ūnam tantum recipit restrictiōnem, eamque certē admīrābilem: Bonum enim quod ā commūnicātiōne cum exterīs trahī possit conservat, malum autem ēvītat. [...] Postquam rex omnem subditīs nāvigātiōnem interdixisset, praeterquam in partēs huic imperiō subditās, hanc nihilōminus or

Pertexere

Sēro est, Amor - Blas de Otero (1958) Frontem āvertī : Erās. Fuistī mihi semper confīsa. Post verbum admīrābile, semper. Aperīs et claudis, suāvis, caelum. Sīcut tē exspectāndā, ita lūcescit. Lūmen indulg ē s, aurās ciēs vesperis. Vītam āvertī ; tē vīdī texentem, dētexentem semper, tacitam, texentem (sēro est, Amor, iam sēro et perīculōsum) nivemque dētexentem... Tarde es, Amor Volví la frente: Estabas. Estuviste esperándome siempre. Detrás de una palabra maravillosa, siempre. Abres y cierras, suave, el cielo. Como esperándote, amanece. Cedes la luz, mueves la brisa de los atardeceres. Volví la vida; vi que estabas tejiendo, destejiendo siempre. Silenciosa, tejiendo (tarde es, Amor, ya tarde y peligroso.) y destejiendo nieve… Imāgo: Barbara Regina Dietzsch Imāgo altera: Barbara Regina Dietzsch

Magister

Dē Apologia Sōcratis Xenophontis XXVIII [28] "παρὼν δέ τις Ἀπολλόδωρος, ἐπιθυμητὴς μὲν ὢν ἰσχυρῶς αὐτοῦ, ἄλλως δ᾽ εὐήθης, εἶπεν ἄρα· Ἀλλὰ τοῦτο ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, χαλεπώτατα φέρω ὅτι ὁρῶ σε ἀδίκως ἀποθνήισκοντα. τὸν δὲ λέγεται καταψήσαντα αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν εἰπεῖν· Σὺ δέ, ὦ φίλτατε Ἀπολλόδωρε, μᾶλλον ἐβούλου με ὁρᾶν δικαίως ἢ ἀδίκως ἀποθνήισκοντα; καὶ ἅμα ἐπιγελάσαι". [28] "Praesens autem Apollodōrus quīdam, Sōcratis amāntissimus cēterumque valdē candidus, dīxit: "Sed egomet illud, ō Sōcratēs, molestissimē ferō, quod tē iniustē moritūrum videō". Quem tamen dīcitur mulcentem ēius caput sīc esse locūtum: Tūne vērō, ō cārissime Apollodōre, māluissēs mē vidēre iustē an inustē moritūrum? et simul subrīdēre". Imago: hic (Ipsa traduxī)

Tempus est jucundum. Codex Buranus 179

CARMINA BURANA 179 (Litterae e Bibliotheca Augustana depromptae) Tempus est iocundum, o virgines! modo congaudete, vos iuvenes! o! o! totus floreo! Refl. Iam amore virginali totus ardeo; novus, novus amor est, quo pereo! 2. Cantat philomena sic dulciter, et modulans auditur; † intus caleo. o! o! totus floreo! Refl. Iam amore virginali totus ardeo; novus, novus amor est, quo pereo! 3. Flos est puellarum, quam diligo, et rosa rosarum, qua caleo. o! o! totus floreo! Refl. Iam amore virginali totus ardeo; novus, novus amor est, quo pereo! 4. Tua me confortat promissio, tua me deportat negatio. o! o! totus floreo! Refl. Iam amore virginali totus ardeo; novus, novus amor est, quo pereo! 5. Tua mecum ludit virginitas, tua me detrudit simplicitas. o! o! totus floreo! Refl. Iam amore virginali totus ardeo; novus, novus amor e

Petrus Abaelardus de castratione sua

Abaelardu s (1079–1142), philosophus ērudītissimus, discipulam suam Heloissam occultē uxōrem duxit. I mmānissimā tunc ultiōne Heloissae avinculus Abaelardum ēmasculāre iussit . Inde q uī ardentī amōre fructī sunt necnon dulcissimīs corporis cupiditātibus gaudēbant ad monasticam vītam sē convertērunt. D ifficillimum hoc fuit Heloissae, cum ipsa Abaelardum vehementer amāret et eius causā iussūque ēgisset, nōn sīc tamen Abaelardō, penitus ā carnālibus affectibus iam sēmōtō. Heloissa abbātissa facta est, Abaelardus ipse et abbās. Quōrum commercium epistolāre mīrum testimōnium est animī utriusque . Fragmentum ex Epistolā V Petrī Abaelardī ad Heloissam "Superest tandem ut ad antīquam illam, ut diximus, et assiduam querimōniam tuam veniāmus, quia vidēlicet dē nostrae conversiōnis modō Deum potius accūsāre praesūmis quam glōrificāre, ut iustum est, velīs. Hanc iamdūdum amāritūdinem animī tuī tam manifestō dīvīnae misericordiae consiliō ēvānuisse crēdider

Ignatii novissimae ocreae

Fragmentum ē Vītā St ī . Ignatiī fundātōris Societātis Iēsū (a. 1602) in capitulō prīmō librī prīmī excerptum. Annō igitur Dominī 1521, cum Pompēiopolitānam arcem Gallī oppugnārent vehementius (est autem Pompēiopolis cīvitās regnī Navarrae caput) ipsīque ducēs, rē despērātā, dēditiōnem cōgitārent, ēius potissimum operā factum est ut rēs differrētur et ācrius resisterētur ab Hispānīs. Sed cum omnēs ad oppugnātiōnem māchinās Gallī admōvissent et tormentīs continenter moenia verbērārent, aeneā pilā bombardae in eam mūrī partem, quā Ignātius propugnābat, impactā, crūs ēius dextrum penitus confrēgit atque comminuit: sinistrum vērō lapis dē mūrō vī glōbī labefactō excussus graviter vulnērāvit. Ignātiō postrātō, reliquī omnēs, quī illīus virtūte nītēbātur, spē dēfensiōne abiectā, dēditiōnem Gallīs fēcērunt, ā quibus captus Ignātius et in castra dēductus, hūmāniter acceptus est atque ā medicīs dīligenter cūrātus. Post aliquot diēs līberāliter etiam ad suōs dīmissus, lectīcāriōrum humerīs

Petrarcae animosus ascensus Montis Ventosi

FRAGMENTUM DĒ PETRARCAE EPISTULA AD DIONYSIUM DĒ BURGŌ SANCTĪ SEPULCRĪ [26] Quae dum mīrārer singula et nunc terrēnum aliquid saperem, nunc exemplō corporis animum ad altiōra subveherem, vīsum est mihi Confessiōnum Augustīnī librum, cāritātis tuae mūnus, inspicere; quem et conditōris et dōnātoris in memoriam servō habeōque semper in manibus: pugillāre opusculum, perexiguī volūminis sed infīnītae dulcēdinis. aperiō, lectūrus quicquid occurreret; quid enim nisi pium et dēvōtum posset occurrere?[27] Forte autem decimus illīus operis liber oblātus est. frater expectāns per ōs meum ab Augustīnō aliquid audīre, intentī auribus stābat. Deum testor ipsumque quī aderat, quod ubī prīmum dēfixī oculōs, scriptum erat: «et eunt hominēs admīrārī alta montium et ingentēs fluctūs maris et lātissimōs lapsūs flūminum et oceanī ambitum et gīrōs sīderum, et relinquunt sē ipsōs.» (Aug., conf . 10, 8, 15) [28] Obstupuī, fāteor; audiendīque avidum fratrem rogāns nē mihi molestus esset, librum clausī, īrātu

Con la tecnología de Blogger