LONGĪ DAFNIS ET CHLOĒ
[1,14] «Νῦν ἐγὼ νοσῶ μέν, τί δὲ ἡ νόσος ἀγνοῶ· ἀλγῶ, καὶ ἕλκος οὐκ ἔστι μοι· λυποῦμαι, καὶ οὐδὲν τῶν προβάτων ἀπόλωλέ μοι· κάομαι, καὶ ἐν σκιᾷ τοσαύτῃ κάθημαι. Πόσοι βάτοι με πολλάκις ἤμυξαν, καὶ οὐκ ἔκλαυσα· πόσαι μέλιτται κέντρα ἐνῆκαν, ἀλλὰ ἔφαγον· τουτὶ δὲ τὸ νύττον μου τὴν καρδίαν πάντων ἐκείνων πικρότερον.
Egō nunc aegrōtο; quae tamen illa aegritūdo sit, nesciō. Doleo, et plāgam nōn habeō. Angōribus conficior, et nulla mihi pecudum interiit. Ardeō, et tantā in umbrā sedeō. Quantae veprēs mē saepē lacerārunt, et nōn lacrimāvī. Quantae apēs ictum aculeiīs intulērunt, sed sānāvit. Hoc autem quod meum cor vulnerat ācrius est quam illa omnia.
Imago:
Comentarios
Publicar un comentario