Tithonus vetulus

PROPERTIĪ ELEGĪA XVIIIb LIBRĪ II

Quid mea sī cānīs aetas candesceret annīs,
et faceret scissās languida rūga genās?
at nōn Tīthōnī spernens Aurōra senectam
dēsertum Eōā passa iacēre domō est:
illum saepe suīs dēcēdens fōvit in ulnīs
quam prius adiunctōs sēdula lāvit equōs;
illum ad vīcīnōs cum amplexa quiesceret Indōs,
mātūrōs iterum est questa redīre diēs;
illa deōs currum conscendens dīxit inīquōs,
invītum et terrīs praestitit officium.

Ars: Charlie Davis

Sicut in imāgine suprā facile percipī potest, incipit hōra prīma et Tīhōnus Aurōram suam dīlectissiman relinquit. Clārō vetustōque marītō iam domō ēgressō, tum dēmum lūcem fulgēre licet quam sponsa ad terrās afferat dē Indīs ad Hesperidēs. 

Quantum ad imāginem dextrā, prīma orītur vigilia et nunc, Tīthōnō domum reversō, clāritās nōn concēditur. Lux enim conquiescit cum rūgōsus marītus in ulnīs dormit, aeternus, rōrāntis uxōris. 

Nōn crēdō, ut patet, Tīthōnum domī manēre sōlum in Oriente dum Aurōra officium suum vigilanter facit. Rē vērā, compertum habeō Aurōram "tēlelabōrāre" et quotīdiē Tīthōnum ab uxōre discēdere itinerīque sē committere ad obscūrās et umbrōsās partēs orbis septentriōnālēs, unde quotīdiē ipse redit salūtātiōnis causā nōn modo mātūtīnae sed etiam vespertīnae.