C' era una volta: Laodamia et Protesilaus


Lāodamīa Prōtesilāō
CIAO, CIAO, BAMBINO (vv. 7-24)
oscula plura viro mandataque plura dedissem
     et sunt quae volui dicere multa tibi.
raptus es hinc praeceps et qui tua vela vocaret,
     quem cuperent nautae, non ego, ventus erat.
ventus erat nautis aptus, non aptus amanti;
     solvor ab amplexu, Protesilae, tuo
linguaque mandantis verba inperfecta reliquit;
     vix illud potui dicere triste "vale."
Incubuit Boreas abreptaque vela tetendit,
     iamque meus longe Protesilaus erat.
dum potui spectare virum, spectare iuvabat
     sumque tuos oculos usque secuta meis;
ut te non poteram, poteram tua vela videre,
     vela diu vultus detinuere meos.
at postquam nec te nec vela fugacia vidi,
     et quod spectarem, nil nisi pontus erat,
lux quoque tecum abiit, tenebrisque exanguis obortis
     succiduo dicor procubuisse genu.

COS' È CHE TREMA SUL TUO VISINO (vv. 29-42)
Ut rediit animus, pariter rediere dolores;
     pectora legitimus casta momordit amor.
nec mihi pectendos cura est praebere capillos
     nec libet aurata corpora veste tegi.
ut quas pampinea tetigisse Bicorniger hasta
     creditur, huc illuc, qua furor egit, eo.
conveniunt matres Phylleides et mihi clamant:
     "Indue regales, Laodamia, sinus!"
scilicet ipsa geram saturatas murice lanas,
     bella sub Iliacis moenibus ille gerat?
ipsa comas pectar? galea caput ille premetur?
     ipsa novas vestes, dura vir arma ferat?
qua possum, squalore tuos imitata labores
     dicar et haec belli tempora tristis agam.

UN BACIO ANCORA (vv. 115-122)
quando erit, ut lecto mecum bene iunctus in uno
     militiae referas splendida facta tuae?
quae mihi dum referes, quamvis audire iuvabit,
     multa tamen capies oscula, multa dabis.
semper in his apte narrantia verba resistunt;
     promptior est dulci lingua refecta mora.

E POI PER SEMPRE TI PERDERÒ (vv. 159-166)
Per reditus corpusque tuum, mea numina, iuro
     perque pares animi coniugiique faces
perque quod ut videam canis albere capillis,
     quod tecum possis ipse referre, caput,
me tibi venturam comitem, quocumque vocaris,
     sive—quod heu! timeo—sive superstes eris.
ultima mandato claudetur epistula parvo:
     si tibi cura mei, sit tibi cura tui!

Imāgo: Francesco Lupicini tabulam pinxit. https://twitter.com/Boro_RR/status/939516017306456064/photo/2

Comentarios